Groot, groter het grootst....en nat...

Van 63.3 graden zuiderbreedte naar 24 graden zuiderbreedte, de evenaar komt snel dichterbij maar zullen we deze reis niet gaan raken. Hoe noordelijker we komen, hoe warmer het wordt. Een paar dagen terug, op kerstavond, bleef het 's avonds nog lang warm op het terras en was het overdag bijna 40 graden. Maar eerst terug, terug naar Santiago de Chili. Al weer bijna 2 weken geleden kwamen we daar na een lange nachtelijke busrit in de ochtend aan.

Santiago de Chili, hoofdstad van Chili, groot en toch gezellig. De kleurrijke wijk Bellavista, de Mercado Central met veel verse vis en de eerste kennismaking met de bijzondere woning van dichter en Nobelprijs winnaar Pablo Neruda. Tal van musea en de levendige stad met veel pleintjes en parken vormden een goede afwisseling met al de natuur van de voorbije weken. Helaas hebben we ook moeten constateren dat de eerdere lovende woorden over de Chileense espresso niet helemaal juist is. Was de espresso in het zuiden nog goed, hier in Santiago geloven ze in de oplosvarianten van koffie... Waar Chilenen absoluut wel goed in zijn is het maken van wijn, lekkere wijn! In de streek rond Santiago staan veel wijnhuizen, Concha Y Torro is misschien nog wel de bekendste (volgens mij zijn deze wijnen bijna wereldwijd verkrijgbaar). Na een paar dagen cultuur snuiven in de stad zijn we een tweetal wijnhuizen gaan bezoeken. In het eerste, en kleinste wijnhuis (Aquitania), zagen we dat delen van het productieproces ordermatig en met de hand gedaan werden (zoals het etiketten plakken op de fles). Ieder bezoek aan een wijnhuis gaat samen met een degustatie, sinds het 2e wijnhuis (Cousino Macul) dragen we een souvenirswijnglas met ons mee. Tof om te krijgen bij een degustatie maar tevens een zware opgave om het glas heel thuis te krijgen....

Na een paar dagen waren we klaar voor Valparaiso, een kuststad op minder dan twee uur van Santiago. Valparaiso is gebouwd op en rond meer dan 30 heuvels en bijna ieder huis heeft graffiti ofwel is geverfd in een opvallende kleur. Een paar van de funiculars die nog open zijn (veel zijn buiten werking) brengen je voor 100 of 150 peso op één van de topjes. Hoogtepunt van Valparaiso was absoluut de chilean cooking class. Samen met de Chileen Vladimir de markt op en even later stonden we daar in de keuken (koriander vrije) gerechtjes te maken. Vooral de cerviche was een succes, vond ik deze in Peru nog niet te eten: nu was die heerlijk! En natuurlijk hebben we één van de beroemdste cocktails gemaakt: de pisco sour. Andere hoogtepunten: het 2e huis van Pablo Neruda in Valparaiso gezien, in het dichtbij gelegen Vina del Mar kennis gemaakt met het paaseiland en de Maoi en niet te vergeten de bar die (inclusief personeel) sinds 1930 heeft stilgestaan.

Helaas, tijd en budget voor een bezoek aan het ruim 3.000km oostelijk gelegen Paaseiland was er niet. En ondanks er vast nog een heleboel moois te zien is in Chili besloten we vanaf hier terug naar Argentinië te gaan. Over de Andes naar Mendoza! Dit keer overdag, de busrit zou meer dan de moeite waard zijn. Dat klopte zeker, de bergentoppen steken overal bovenuit en de bergpas naar de grens klimt van zeeniveau tot ruim 3.300 meter. De top van de Aconcagua zagen we helaas niet, de hoogste berg in het westelijke halfrond had zijn toppen hoog in de wolken!

Mendoza, mijn Spaans blijft gebrekkig maar volgens mij is het een soort van synoniem dat staat voor wijn. Wijn overal, in alle windrichtingen van de stad. Naast Unduraga en Norton (AH supermarktwijnen) zijn er tal van bekende en minder bekende wijnhuizen. Dus opnieuw tijd om te luisteren hoe het proces in elkaar zit (we worden nog experts) en te nippen van alle lekkere wijnen. De eerste "wijntourdag" hebben we ons laten verwennen bij 3 bodegas en een lekkere picada lunch (tapasachtig). Om de calorieën kwijt te raken besloten we de 2e dag maar te gaan fietsen. Al was dat misschien door de temperatuur niet zo'n goed idee (37 graden), maar goed ver liggen de bodegas niet uit elkaar. 6 uur later, een lekke achterband en flink bezweet was het resultaat van een dagje wijn en olijven (bonusproduct uit deze streek) proeven. De laatste dag hebben we Mendoza zelf nog verkend voordat we het vliegtuig zijn ingestapt naar Cordoba. De lange busrit was maar een fractie goedkoper dan het vliegtuig en een goede nachtrust is ook wel iets waard.

Cordoba is de 2e stad van Argentinië en staat vol met mooie koloniale gebouwen. Het is ook de plaats van waar je naar Alta Gracia kunt. De plek waar Che Guevara is opgegroeid en waar een leuk museum over zijn leven is ingericht. De film "the motorcycles dairies" moeten we nog steeds zien, maar zijn motor hebben we al wel gezien. Alta Gracia is ook de plaats waar de Jezuiten zich hebben gevestigd en waar nu nog steeds een Jezuiten kerk en estancia is. Het museum geeft een goed beeld over de leefwijze van de Jezuiten. In Cordoba zijn we overigens nog naar een leuk soort van huiskamer concertje van de band Doppler wezen kijken, absoluut de moeite waard!

Terug de nacht in, met de bus naar Salta. Zeer noordelijk gelegen in Argentinië, en dat hebben we geweten. Was het in Mendoza en Cordoba al heet, hier was het weer een paar graden warmer. In Salta hebben we Joris en Ineke ontmoet, twee couchsurfers uit Antwerpen. Zijn kwamen vanuit het noorden (van Colombia tot Bolivia). Samen hebben we auto gehuurd om de omgeving te verkennen. Het landschap tijdens de ruim 500km lange tocht veranderde na iedere bocht. Pittig was het wel, het eerste en laatste deel van de tocht ging over verharde weg. Maar daartussen was alles onverhard. Van hoogvlakten vol met cactussen tot prachtige uitzichtpunten over de bergen en wijnvelden (ook dit is een wijngebied), alles zat in deze route van Salta naar Cachi en Cafayate. Op kerstavond, met 39,5 graad op de thermometer, kwamen we terug aan in Salta waar we naar een beetje zoeken bij een goed restaurant uitkwamen wat tenminste open was. Op eerste kerstdag zijn we gaan doen wat veel mensen hier blijkbaar doen op kerstdag: naar San Lorenzo en daar in de soort van kloof aan het water eten en socialisen. Een rustig dagje voordat we 's avonds al weer op het vliegtuig zouden stappen naar de volgende bestemming: Puerto Iguazu. De 22 uur met de bus zagen we toch echt niet zitten....

Iguazu, wellicht één van de bekendste watervallen van de wereld (en slightly beter dan die van Coo) zijn absoluut de moeite waard. Achteraf bijna niet voor te stellen dat we deze highlight wilden overslaan omdat ze toch wel een beetje uit de richting lagen. De watervallen zelf zijn onbeschrijfbaar, de hitte overigens ook. Klammig en zweterig weer en helaas zonder Tucans maar met enorme watermassa's die van hoge hoogte naar beneden klettert.... De eerste dag zijn we aan de Argentijnse kant wezen kijken, vandaag op de tweede dag die aan de Braziliaanse kant. Ondanks het aan beide kanten dezelfde watervallen zijn is het een enorm en bijna onbeschrijfbaar geheel. Tof hoogtepunt van de Argentijnse kant was overigens de zeer natte bootrit onder de watervallen door...druipnat en afgekoeld stonden we even later weer aan de kant.

Na een ijsje was het tijd om afscheid te nemen van Joris en Ineke, samen waren we van Salta naar Iguazu gegaan en hadden we ook hier met elkaar opgetrokken. Zij gaan nu langzaam richting Buenos Aires terwijl wij nu in een bus zitten richting Uruguay. Oud en nieuw komt langzaam in zicht en met een volledig nieuwe hippe outfit gaan we feestvieren in Punta del Este. De bubbels zijn gekocht, ze komen van één van de wijnhuizen die we in Mendoza hebben bezocht (Trapiche), dus wij zijn er bijna klaar voor! Eerst nog een tussenstop in Salto (niet te verwarren met Salta) en waarschijnlijk Montevideo.

p.s. in Cordoba voor het eerst de hotelovernachtingen met Bitcoins betaald...