Lieve aapjes......

.....nope.....


Cuenca, de stop na Vilcabamba is een leuk maar niet al te grote plaats. Wel de plaats om een echte Panama hoed te kopen. Op de eerste dag zijn we de stad gaan verkennen, genoten van een heerlijk dessert (chocolade fondue met fruit, brownie en spekjes). De tweede dag zijn we dus op hoedenjacht geweest, en niet zonder succes. In Nederland en België zijn we komende zomer te bewonderen met een echte in Cuenca gevlochten Panama hoed.

Na Cuenca zijn we doorgegaan naar Banos. Banos staat bekend om zijn vulkaan en thermale baden die door de vulkaan worden verwarmd. En die baden zijn dus heerlijk, er is een koud bad (15 graden, direct uit de waterval die naast het thermale bad op de rotsen klettert) en twee warme baden (36 en 40 graden). Het 42 graden bad was gesloten, maar aangezien het 40 graden bad voor mij al de grens was had ik het 42 graden bad niet meer willen testen. Na 's avonds heerlijk (internationaal) mexicaans te hebben gegeten zijn we als een blok in slaap gevallen. De bus van Cuenca naar Banos was dan ook onze laatste nachtslaapbus, alleen dacht Schumacher junior (de chauffeur van de bus) daar heel anders over. Ondanks het latere vertrek en de vele tussenstops kwamen we toch nog ruim een uur eerder aan in een plaats in de buurt van Banos.

De volgende dag zijn we toch vroeg opgestaan, op naar Quito. We wilden naar Quito om een tour te boeken naar de Galapagos eilanden. Kort na de middag in Quito aangekomen zijn we opzoek gegaan naar de beste last minute deals, in het vertrek waren we erg makkelijk. Of eerst naar de Jungle om Marie-Line te bezoeken of eerst naar de eilanden.

Na 5 tourbureau's waren we eruit, zondag (voor ons nu overmorgen) vertrekken we met de Encantada naar de Galapagos eilanden, supertof! De Encantada is een kleinere zeilboot voor 10 toeristen. Het rondje wat we gaan doen gaat over de evenaar, naar één van de verdere Noordelijke eilanden. We zullen dus al iets sneller op hetzelfde halfrond zijn als jullie! Na het boeken tijd voor een hapje, de internationale maaltijd was goed. Al blijft de buik en darmen nog steeds vreemd doen. Sinds Lima al dus dat is toch wel een echte pain in the ass....

's Avonds Marie-Line gesmst, de volgende dag zouden we namelijk al met de bus naar haar toe gaan. Korte introductie, Marie-Line (ML) is een couchsurfer uit Oostende en goed bevriend met ons. Ze is in april vorig jaar begonnen aan een open round the world trip. Op dit moment is ze in Amazoonico vrijwilligerswerk aan het doen. Amazoonico is een rehabilitetatie centrum waar dieren (bijvoorbeeld gekocht als huisdier) worden gebracht. De dieren worden verzorgd en indien mogelijk gefokt of uitgezet. Een mooi project waar ML sinds half december werkt. Met wat cadeaus en een nieuwe hopelijk werkende creditkaart zouden we haar bezoeken.

Toen we de goedkopere lodge wilde boeken die bij Amazoonico hoorde viel het even tegen....:vol! Tot 7 februari..... De andere luxere lodge was wel beschikbaar, maar kwam op 140 dollar per twee nachten/per persoon....toch maar niet. Gelukkig was er in het vrijwilligerscentrum ruimte en konden we daar overnachten! Super! Dus de volgende ochtend om 6 uur de taxi in om uiteindelijk om even na vijven in Amazoonco aan te komen. Lucas, een Nederlandse vrijwilliger, stond ons al op te wachten omdat ML nog een tour aan het doen was.

Onze kamer op het bovenste verdiep was meer dan ok, met een tweede matras op de grond hadden we zo een eigen kamer voor ons twee. En de bovenste verdieping is de meest geliefde verdieping ver van de grond en de mogelijk schorpioenen. 's Avonds konden we mee-eten met de groep en hebben we heerlijk bijgepraat met ML. Zo vreemd om iemand (sinds het afscheidsweekendje in de Ardennen) opnieuw te ontmoeten in zo'n omgeving en vooral zo ver van huis.

De volgende dag hebben we een supergoed jungle ontbijt gekregen met vooral veel onbekende vruchten. Daarna was het tijd voor de guided tour langs de dierenverblijven. Niet ieder dier kan worden uitgezet dus worden bepaalde dieren ook gehouden voor bijvoorbeeld een fokprogramma . Na alle dieren te hebben gezien en Trompy (trompetvogel) te hebben geaaid was het tijd voor de lunch. De kok wist er iets lekkers van te maken. Het eten wordt één keer per week aangeleverd, en wij zaten net op die laatste twee dagen in Amazoonico. De creativiteit van de kok was goed, en de maaltijd smaakte.

Toen de keuze, eerst tuben in de rivier of naar oude telefoonbomen en een uitzichtpunt in de jungle? Door gebrek aan boten toch maar eerst de jungle in. Het échte regenwoud (begin van de Amazone), was tenslotte toch ook wel iets waar we voor gekomen waren.

Met ML als gids (een gids is verplicht als je het gebied in wilt) trokken we voorbij de laatste kooien Selva Viva in. Het pad was duidelijk en goed, we waren dan ook al snel bij de telefoonboom,. Door naar de tweede boom en het uitkijkpunt. Mooi over de heuvels het regenwoud zien was supertof, tot 100 meter op het pad na het uitzichtpunt....

Lieve aapjes.....nope.....wederom een wild avontuur. Toen we over het pad liepen zagen we vanuit links ineens een wolaapje springen, nog geen twee tellen (ik liep toen achteraan) zag ik op het pad een spidermonkey al erg dicht bij. Hij stond op zijn achterpoten met zijn bek open en de tanden ontbloot. Tessa en ik zijn ML voorbij gerend uit angst. ML zag de spidermonkey laat en liep rustig achteruit het pad af. Tessa en ik hadden de vaart er al inzitten toen Tessa riep dat ze op ML zaten. Ik keek om en zag hoe het wolaapje en twee spidermonkey ML aanvielen en beten. Snel een stok zoekend ben ik naar ML terug gerend, geschreeuwd en met de stok in de lucht geslagen. Gelukkig lieten ze los en kon ML voor mij wegkomen, het wolaapje is meteen gevlucht. De twee spidermonkeys gaven niet op en achtervolgde ons drieën. Snel dat ze waren probeerde wij ze voor te blijven, om de vijf of tien meter stopte ik om de aap te laten schrikken met hard geschreeuw en de stok. Ik ben niet snel bang voor dieren, maar op dit moment was ik dat zeker wel. De ene spidermonkey is redelijk snel afgehaakt, maar de tweede bleef volhouden. Schreeuwen en hard rennen was het enige dat we konden doen. Na misschien 10 minuten (tijd duurde eeuwig) kwamen we bij het quarantine verblijf en is ook de laatste aap afgehaakt. Na nog een paar minuten doorrennen kwamen we uitgeput bij de lodge aan. Hier heeft Tessa met de first-aid-kit de wonden behandeld. Alle drie de apen hadden ML gebeten en zowel de klauwen als de tanden hadden op de arm diepen wonden gemaakt. Via de radio is er vanuit de andere lodge de reserveboot opgetrommeld. Na geen idee hoeveel later (we zaten alle drie in een adrenaline roes) was de boot er. Eenmaal bij de boot aangekomen kwam ook Michael aan, de man van de verantwoordelijke van Amazoonico had het schreeuwen gehoord en was met zijn kapmes de jungle ons achterna gerend.

Met de boot zijn we terug gevaren naar Amazoonico waar natuurlijk iedereen ons verhaal wilde horen, de wonden van ML zijn er verzorgd en met een cola/biertje zijn we rustig bijgekomen. Nu een dag later is steeds meer duidelijk, de drie apen waren buiten hun gewone territorium en waarschijnlijk hongerig. Naar blijkt zijn meerdere mensen aangevallen door deze twee apen, het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat geen van de vrijwilligers meer zonder gids het bos in mogen. We hebben heel veel geluk gehad, want de aanval op ons had veel erger kunnen aflopen. Ondanks de spidermonkey niet groot is (wel de grootste van Zuid-Amerika) is die wel erg sterk. We zullen horen hoe het afloopt met de apen, er is een afgelegen eiland met écht gevaarlijke apen maar dat zit vol.

Een dag later (en slechte nacht slaap, met visoenen van apen) heeft ML gelukkig vrij gekregen om bij te komen. Voor ons reden om rustig aan te doen en behalve Trompy en paar dieren in kooien zijn we niet gekomen. Na de lunch zijn we met de schoolboot naar de haven geweest om daar ruim een uur later de bus naar Tena te pakken. De 45km durende rit op deels onverharde wegen uit de jungle duurde gelukkig een stuk korter dan de heenweg. Zeker wenselijk doordat alle zitplaatsen al bezet waren.... In Tena tijd voor een sapje, een parasietenkuur (voor mij dan, aangezien de symptonen van de buik en darmklachten mogelijk duiden op een parasiet) en het afscheid van ML. Zij blijft een nacht in Tena samen met twee andere vrijwilligers om de was te doen en weer bij te tanken. Het vrijwilligersverblijf van Amazoonico is minder spartaans dan ik had verwacht (sinds een maand is er zelfs 's avonds elektriciteit), de koude douche en bijtende zandvliegen zorgen ervoor dat een rustdag in Tena wel welkom is.

Nu zitten Tessa en ik terug in de bus naar Quito waar we over drie of vier uur gaan aankomen. Het is inmiddels avond en donker, maar we zullen nog voor middernacht aankomen. Met heftige ervaringen en mooie indrukken van the rain forrest....

Overmorgen naar de Galapagos eilanden, ik ben erg benieuwd en heb er heel veel zin in. Daarna komen we terug in Quito en vertrek ik de volgende dag alweer naar huis.....de weken zijn hier met mooie hoogtepunten maar ook heftige dieptepunten voorbij gevlogen.. Zolang we niet schipbreuk raken zullen de Galapagos hopelijk een hoogtepunt vormen!
Tot na de Galapagos eilanden!